Γ.Εμμανουήλ : Η Γκατζια οφείλει να ανασυνταχθεί.

0

Στα βόρεια του Αγίου Δημητρίου βρίσκεται ο οικισμός της Γκατζιας .

Όσοι δεν γνώριζαν  την ύπαρξη αυτού του μικρού  αλλά πανέμορφου χωριού , την έμαθαν  με αφορμή τη καταστροφική πυρκαγιά της 25ης Ιουλίου .

Μόνιμοι κάτοικοι λιγότεροι από εκατό  , οι περισσότεροι ηλικιωμένοι , αλλά και αρκετοί σε νεαρή ηλικία  που έκαναν οικογένεια και επέλεξαν να μείνουν εκεί , απομονωμένοι σχετικά  αλλά περήφανοι  , και με μόνιμα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο καλοσύνης .

Οι σημερινοί κάτοικοι είναι  περισσότεροι Αρκάδες που έχουν εγκατασταθεί εκεί   πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο , και οι οποίοι είχαν έρθει σα τσοπάνηδες  , και κατ ΄αρχας έμεναν μόνο τους χειμερινούς μήνες ,  αλλά σιγά-σιγά έγιναν μόνιμοι κάτοικοι .Εκτός από τους Αρκάδες υπάρχουν και Αρβανίτες που προέρχονται από το Αραχναίο .

Φτωχοί άνθρωποι του μεροκάματου , καλλιεργούν με πολύ κόπο την γη τους ,  φιλότιμοι , φιλόξενοι  και με ανοιχτό μυαλό . Από το μονοθεσιο Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε παλαιοτέρα [ πριν μας κυριεύσει η ΄΄ εξέλιξη ΄΄ και η δημιουργία τεράστιων σχολικών συγκροτημάτων ]  στο χωριό,  αποφοίτησαν  , και  εν συνεχεία σπούδασαν   και εξελίχθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι  στο χώρο των γραμμάτων  .

Σε αυτή τη μικρή κουκίδα του χάρτη  λοιπόν  υπάρχουν και κατοικούν άνθρωποι περήφανοι , ζεστοί . Άνθρωποι που σε κερδίζουν με την απλότητα και την αυθεντικότητα τους . Απομακρυσμένοι από την ένταση της πόλης ακολουθούν δικούς τους ρυθμούς , και εκ των πραγμάτων η φύση θέτει  τους  δικούς της κανόνες στη ζωή τους .Πολλά χρόνια τώρα , κάτω από τη σκέπη του Αγίου Κωνσταντίνου  τον οποίο υπεραγαπούν , συνεχίζουν με τιμιότητα και πίστη τον αγώνα  για την επιβίωση τους .

Αυτό το μικρό παράδεισο λοιπόν , με την ομορφότερη θεα σε κατοικημένη περιοχή σε όλο το Νομό Αργολίδας , έβαλε στο μάτι πριν λίγες μέρες η πύρινη λαίλαπα .

Μετά  την εκκένωση του χωριού  υπό το φόβο δυσμενών εξελίξεων , έβλεπες πρόσωπα τρομαγμένα , με ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους την αγωνία , με σώματα κατάκοπα και  μάτια  βουρκωμένα .  Περίμεναν όμως , έχοντας ζωντανή την ελπίδα ότι κάτι καλό θα συμβεί  . Είχαν μέσα τους πίστη .

Η φωτιά όμως πλησίαζε απειλητικά και οι έντρομοι κάτοικοι είχαν αρχίσει να κλονίζονται .Τι περνούσε άραγε από το μυαλό  αυτών των ανθρώπων  όταν έβλεπαν να απειλούνται οι περιουσίες τους . Οι κόποι μιας ολόκληρης ζωης . Κανείς μας δεν είχε τη δύναμη ούτε να τους παρηγορήσει . Θα μπορούσε κάτι να σώσει τη κατάσταση ; Κι όμως τους έσωσε η πίστη τους . Ήταν μεγάλη συγκίνηση πραγματικά όταν έβλεπες  ανθρώπους νέους , ηλικιωμένους  , ασυμβιβάστους με τα επερχόμενα , στο σημείο που είχαν οδηγηθεί μετά την εκκένωση του χωριού , να κάνουν συνεχώς το σταυρό τους και να επικαλούνται τη βοήθεια του θεού και του Αγίου  Κωνσταντίνου . Του δικού τους Αγίου .

Αν δει κανείς τη νοητή  γραμμή της φωτιάς  σε ευθεία , τη στιγμή που έσβησαν οι φλόγες  , αισθάνεται  την υπέρτατη δύναμη που όρθωσε  τοίχος προστασίας  στα λιγοστά σπίτια ,  βεβαίως χωρίς  να παραβλέπουμε  τη μάχη  με τις φλόγες  που έδιναν  όλοι  οι εμπλεκόμενοι  φορείς .  Εγώ έχω πραγματικά συγκλονιστεί .

Εύχομαι οι κάτοικοι του χωριού  να βρουν τη δύναμη και το κουράγιο , να σταθούν όρθιοι , να έχουν αισιοδοξία και πίστη . Ήταν μια δοκιμασία , ευτυχώς με αίσιο τέλος .

Έγινε γνωστό από τη Περιφέρεια ότι ξεκινούν οι αιτήσεις  και η κατάθεση εκ του Νόμου των απαραίτητων δικαιολογητικών  για αποζημιώσεις . Δαιδαλώδης διαδικασία με το τέρας της γραφειοκρατίας να συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους πολίτες .

Γιάννης Εμμανουήλ

Κάτοικος Αγίου Δημητρίου

Αφήστε μια απάντηση