Μόνο η “Φαίδρα κάηκε” στην Μικρή Επίδαυρο και καταχειροκροτήθηκε (φώτο).
Θερμό χειροκρότημα για τους συντελεστές της εξαιρετικής παράστασης «Η Φαίδρα καίγεται», μια σύγχρονη ανάγνωση της ηρωίδας του αρχαίου μύθου και των κλασικών μεταγραφών της που παρουσιάστικε στη Μικρή Επίδαυρο.
Η Φαίδρα δεν έχει ενοχές. Στον αντίποδα της ηρωίδας του αρχαίου μύθου και των κλασικών μεταγραφών της και εμπνευσμένη από την ερωτική ηρωίδα της Τσβετάγεβα, η σύγχρονη Φαίδρα της Αμάντας Μιχαλοπούλου ζωντάνευσαι στην παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού στη Μικρή Επίδαυρο, στις 30 και 31 Ιουλίου.
Μια συγγραφέας και ένας σκηνοθέτης κλήθηκαν να συνεργαστούν σε μια σύγχρονη ανάγνωση του έργου, αποφεύγοντας το στερεότυπο του αταίριαστου έρωτα που ακολουθεί τον μύθο της Φαίδρας από την αρχαιότητα ως σήμερα.
«Μιλήσαμε με την Αμάντα και είχαμε μια καλή συνεργασία, ανοιχτή, κάναμε αλλαγές έτσι ώστε να είμαστε ασφαλείς και οι δύο απέναντι στο κείμενο και στην παράσταση και με εξέπληξε γιατί, προς τιμήν της, ήταν πολύ θετική και συζητήσιμη, και έτσι πάμε μέχρι το τέλος. Ως συγγραφέας μού άφησε την ελευθερία να κάνω τις αλλαγές που κάνουν το έργο από σκηνής άρτιο και ελκυστικό, γιατί αυτό θέλουμε, να συνδεθεί η ιστορία που αφηγούμαστε με το κοινό. Η δική μου δυσκολία ήταν ότι το έργο δεν είχε παρασταθεί ξανά, έπρεπε να δουλέψω έτσι ώστε, όταν το παίρνουν στο στόμα τους οι ηθοποιοί, να γίνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι στο χαρτί».
Γιατί μια γυναίκα πενήντα δύο χρονών σήμερα είναι νέα, έχει δικαίωμα και στη δουλειά και στη ζωή και στον έρωτα, και το διεκδικεί. Δεν είναι η γυναίκα που ο έρωτας της δίνει ζωή, έχει ζωή. Κι αυτό που της συμβαίνει είναι πολύ “κανονικό”. Έτσι τη διάβασα εγώ τη Φαίδρα, δεν είναι μια μοιραία γυναίκα που οι άντρες πέφτουν στα πόδια της.
Θα μπορούσε να έχει ερωτευτεί οποιονδήποτε άντρα, είτε είκοσι πέντε είτε σαράντα πέντε χρονών, η ηλικία του δεν έχει σημασία. Δεν είναι μια παράφορη πενηντάρα που πιάστηκε από έναν νέο άντρα. Μπορεί να ερωτευτεί και της αξίζει, είναι μια γυναίκα του σήμερα και σήμερα οι άνθρωποι αλλάζουν ή γερνάνε πολύ πιο αργά, δεν αλλάζουν ρούχα.
Αλλά και ο Ιππόλυτος στο έργο της Αμάντας Μιχαλοπούλου διαπραγματεύεται τον έρωτα. Ούτε αυτός έχει σχέση με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, που έχει πει «όχι» κατηγορηματικά. Δεν τον προσβάλλει η προτίμηση της Φαίδρας, δεν το θεωρεί απίθανο ούτε το βλέπει αταίριαστο, ο έρωτας αυτός του δημιουργεί μεγάλα διλήμματα, μια τρικυμία. Οπότε έχουμε ένα έργο με σημερινούς ανθρώπους και σύγχρονα κλειδιά για τα ζητήματα του “αταίριαστου έρωτα”, όχι του παρελθόντος.
Ο Ιππόλυτος δεν είναι το απόλυτο αρσενικό με το υπέροχο σώμα, που οι γυναίκες πέφτουν ξερές. Ήθελα να βρεθούν στη σκηνή δυο άνθρωποι και να δούμε αν μπορεί να υπάρξει κι αλλού το παιχνίδι, στις σκέψεις και στα λόγια τους» σημειώνει ο Καλαβριανός για τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας.
«Η Φαίδρα καίγεται», ο τίτλος του έργου, δίνει και το τέλος του. Η Φαίδρα βάζει φωτιά στα πάντα, αφού αποκαλύψει τον έρωτά της, αλλά ο Ιππόλυτος πέφτει στη φωτιά για να τη σώσει, μια γυναίκα με την οποία τον συνδέει ένας φαινομενικά «αταίριαστος έρωτας». «Όταν μιλάμε για τους αταίριαστους έρωτες, δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό και να σκεφτώ “ποιοι είναι οι ταιριαστοί έρωτες;”, γιατί όλοι αταίριαστοι είμαστε μέχρι να βρεθούμε σε έναν ενδιάμεσο χώρο και να συναντήσουμε τον άλλον. Γιατί δεν έχουμε μόνο έρωτες με διαφορά ηλικίας αλλά και έρωτες με διαφορά μόρφωσης, κοινωνικής κατάστασης ή τάξης, οτιδήποτε» λέει ο Γιάννης Καλαβριανός.
