Φινάλε για το Φεστιβάλ Επιδαύρου με “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”

Η παράσταση θα ανέβει σήμερα και αύριο στην Επίδαυρο.

Στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, σήμερα και αύριο, παρουσιάζεται η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.

Μια παράσταση που ετοιμάστηκε, από όλους τους συντελεστές της, με την φροντίδα του μεγάλου καλλιτεχνικού γεγονότος, περιμένει την συνάντησή της με το κοινό, στον φορτισμένο χώρο του Αργολικού θεάτρου, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Το έργο

Η τελευταία τραγωδία του Ευριπίδη διδάχτηκε το 405 π.Χ. στην Αθήνα μετά το θάνατό του. Ο μύθος της Ιφιγένειας στην εκδοχή του Ευριπίδη διαδραματίζεται στα στενά της Αυλίδας, εκεί όπου έχει συγκεντρωθεί ο στρατός των Αχαιών και με στρατηγό τον βασιλιά Αγαμέμνονα περίμενε τους ούριους ανέμους για να ξεκινήσει η εκστρατεία για τον τρωικό πόλεμο. Ο μάντης Κάλχας δίνει χρησμό να σφάξει ο Αγαμέμνονας την κόρη του Ιφιγένεια στο βωμό της Άρτεμης για ν’ αρμενίσουν τα πλοία. Ο Αγαμέμνονας δίνει εντολή στη γυναίκα του, την Κλυταιμνήστρα, να στείλει στην Αυλίδα την Ιφιγένεια με πρόσχημα το γάμο της με τον Αχιλλέα. Η Κλυταιμνήστρα μαθαίνει το πραγματικό σχέδιο του συζύγου της, αλλά οι παρακλήσεις της μάνας και της κόρης προς τον πατέρα και βασιλιά αποδεικνύονται μάταιες. Στο τέλος η Ιφιγένεια οικειοθελώς δίνει τη ζωή της, απογοητευμένη και αηδιασμένη για τον κόσμο που την περιβάλλει, όμως η Άρτεμη την ώρα της θυσίας βάζει στη θέση της μια ελαφίνα και παίρνει την κόρη στον ουρανό.

Τι θα δούμε στην Επίδαυρο

Δυνατό χαρτί της τελευταίας παράστασης που θα δούμε φέτος στην Επίδαυρο, στις 19 & 20 Αυγούστου, είναι η σκηνοθετική πρόταση του Θέμη Μουμουλίδη κι αυτό γιατί, ανεβάζοντας για τρίτη χρονιά την τραγωδία του Ευριπίδη, δεν κινείται σε άγνωστα νερά. Έχει μελετήσει τους προβληματισμούς του ποιητή, ο οποίος για μια ακόμα φορά θέτει εν αμφιβόλω το θείον, το απόλυτο των ανθρώπινων σχέσεων, αναδεικνύει τη διάσταση ανάμεσα σ’ αυτό που θεωρείται δίκαιο για τον απλό άνθρωπο και αυτό που θεωρείται δίκαιο για τους ηγέτες, δίνει βαρύτητα στην έννοια της θυσίας και επιχειρεί να επανατοποθετήσει τα όρια, αναδεικνύοντας την εφιαλτική σχέση της τραγωδίας του Ευριπίδη με τη δυστοπία της εποχής μας. Με έξυπνο τρόπο δημιουργεί μια εκδοχή που στοχάζεται πάνω στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με όχημα τη νέα μετάφραση του έργου από την Παναγιώτα Πανταζή. Το ενδιαφέρον όμως στο συγκεκριμένο ανέβασμα τραβά και το πρωταγωνιστικό ανσάμπλ που αποτελούν οι Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Αγαμέμνων), Παντελής Δεντάκης (Πρεσβύτης – Αγγελιαφόρος), Άκης Σακελλαρίου (Μενέλαος), Ιωάννα Παππά (Κλυταιμνήστρα), Μαρία Πετεβή (Ιφιγένεια), Γιώργος Χρυσοστόμου (Αχιλλέας). Την παράσταση διατρέχει ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο του συνθέτη Σταύρου Γασπαράτου, ο οποίος εμπνέεται από τη μορφή της Ιφιγένειας, δημιουργώντας μια παράλληλη, δική του αφήγηση σε διάλογο με τη σκηνοθεσία. Το σκηνικό είναι του Γιώργου Γαβαλά, τα κοστούμια της Νίκης Ψυχογιού, η κίνηση της Σεσίλ Μικρούτσικου, ο φωτισμός του Νίκου Σωτηρόπουλου. Στο Χορό πρωταγωνιστούν οι Ιουλία Γεωργίου, Σοφία Κουλέρα, Ειρήνη Λαφαζάνη, Ιωάννα Λέκκα, Λένα Μποζάκη, Αγγελική Νοέα, Δανάη Πολίτη, Βικτώρια Φώτα.

Ιφιγένεια η παγκόσμια

Ο Θέμης Μουμουλίδης μάς είπε για τη δική του Ιφιγένεια: “Σε έναν κόσμο που καθημερινά αλλάζει με φρενήρεις ρυθμούς, η έννοια της θυσίας έρχεται και επανέρχεται ως ένας καθημερινός φόρος, λες και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας διαιώνισης του ανθρώπινου είδους. Γιατί η θυσία είναι μια υπόθεση καθημερινή. Ο μεγάλος πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε και το κέρδος παραμένει μέγας θεός, στόχος και, εν πολλοίς, αυτοσκοπός για τον άνθρωπο. Η επανάληψη της τραγωδίας επιβεβαιώνει την ανθρώπινη ανεπάρκεια. Τροία και Ελένη αλλάζουν ονόματα και τοποθεσίες στον παγκόσμιο χάρτη. Άραγε τι θα μπορούσε να σταματήσει τον αέναο πόλεμο που έχει ως αποκλειστικό στόχο το κέρδος; Πόσες θυσίες ακόμη θα πρέπει να κατατεθούν στο βωμό των μεγάλων συμφερόντων για να αλλάξει κάποτε ο ρους της ιστορίας; Αμέτρητες Ιφιγένειες καταγράφει ο χρόνος των ανθρώπων. Και η ιστορία, στο δρόμο για το βέβαιο τέλος της, επαναλαμβάνεται. Με μια μεγάλη σιωπή ξεκινάει η παράστασή μας, κι ένα χασμουρητό, σχόλιο ειρωνικό στην επανάληψη της ίδιας ιστορίας, και τελειώνει με την κραυγή απελπισίας μιας γυναίκας, μιας μάνας (Κλυταιμνήστρα). Με την ύστατη ελπίδα πως κάποτε κάποιος θα ακούσει, κάποτε κάτι θα αλλάξει, κάποτε κάπως αλλιώς θα πορευτεί η παγκόσμια κοινωνία σ’ αυτό το ύποπτο, ανυποψίαστο, ανέλπιδο και ενδεχομένως άνυδρο μέλλον που της ετοιμάζουν”.